عده ای بعد از هر امتحان پاسخ های خود را با پاسخنامهکنترل کرده اند و میدانند گل کاشته اند. حالا هم با لب خندان و دلی قرص آماده اند تا روبان کادویشان را که پدر و مادرشان خریده اند باز کنند و صفا سیتی راه بندازن. البته گمان کنم تعداد این افراد از 2 نفر تجاوز نمی کند.

عده ای از هر امتحان که بیرون آمده اند با اعتماد به نفس فریاد زده اند که 20 می شویم و آنقدر به خود مطمئن بودند که به پاسخنامه که سرنزدند هیچ، بلکه معتقد بودند پاسخنامه را باید از روی برگه ی آن ها بنویسند. غافل از این که گند زده و رفته اند. این ها هم با لب خندان منتظر اند تا کادویشان را باز کنند؛ امّا با حیرت پذیرای یک چک آبدار خواهند بود.

 برخی می دانند که نسبت به بچه های بالا خیلی خوب نداده اند، امّا نسبت به خود و سطح توقع دیگران بد هم عمل نکرده اند. نه خیلی راضی و نه ناراضی. زندگیشان را می کنند و مثل همیشه برای آینده برنامه ریزی می کنند که جزو بچه های بالا قرار گیرند؛ امّا می دانند که همه ی این ها کشک است. 

تعدادی دیگر بعد از هر امتحان سری به پاسخنامه زده اند و فهمیده اند که حسابی خراب کرده اند. آن ها تصمیم می گیرند آن روز خیلی سراغ کامپیوتر و وسابل سرگرمی نروند و خود را ناراحت، افسرده و داغون نشان دهند تا پدر و مادر به آن ها بگویند اشکالی نداره قربونت برم، بعداً جبران می کنی! با این که می دانند جبران ناپذیر است امّا باز هم این حرف را می زنند که خدایی نکرده فرزند یکی یه دانه ی عزیز دلشان یه وقت به تیریش قبایش بر نخورد.

عده ای با این که وضع همان گروه قبل را دارند؛ امّا استراتژی متفاوتی را اجرا می کنند. آن ها خود را آماده ی یک جنگ تمام عیار می کنند. یک متن سخنرانی غرّا آماده می کنند تا تمام کمبود ها و مشکلات تمام زندگیشان را گوشزد کنند و حسابی پدر و مادر بیچاره را بکوبند تا دیگر ملامتی بر آن ها نباشد. غافل از این که پدر و مادرشان به همراه نیروی کمکی و استراتژی قوی تری به میدان آمده اند.

بعضی می دانند که امتحاناتشان را خیلی خوب نداده اند و البته بد هم نداده اند؛ ولی وقتی کارنامه شان را می بینند و می فهمند که ای دل غافل، گند زدی رفته که (!)، دست پیش می گیرند که پس نیفتند و شروع می کنند به جان سؤالات امتحان و شرایط نامناسب خانه و مصححان و مشکلات حوزه و ... غر می زنند. جهت کسب اطلاعات بیشتر در این زمینه به قندی که پیشکسوت این زمینه است مراجعه فرمایید.

بعضی دیگر لب پرتگاه نمره ی تک و نمره ی دو رقمی ایستاده اند و توانسته اند مویی این فاصله را رد کنند. هم خودشان وضعشان را می دانند و هم پدر و مادر. با این حال خود را آماده می کنند تا سخنرانی های تکراری پدر و مادرشان را بشنوند و یک گوش را در و گوش دیگر را دروازه کنند!

دسته ی دیگر هم شهریوری های عزیزمان هستند که از اول امتحانات نتیجه ی خود را می دانستند. آن ها یک لیست از مدرسه های دور و بر خانه شان و شماره تلفن های آن ها تدارک دیده اند و تلفن به دست شرایط را می پرسند. برای همه ی آن ها آرزوی موفقیت می کنیم.

* با پوزش از عزیزانی که در هیچ کدام از دسته های بالا قرار نداشتند، لطفاً در بخش نظرات وضعیت خود را اعلام کنند.

نظرات شما عزیزان:

محمد

ساعت16:42---31 خرداد 1390

تو رو خدا از کارنامه ها حرف نزنین.ما مثلا میایم اینجا برای ارامش

حامد عابدی

ساعت20:57---25 خرداد 1390

عده ای که بعد از تمام امتحانات هنوز دارن می گن از امتحان بعدی خوب میدم

اووووف

ساعت19:57---25 خرداد 1390

از دسته های دیگر خودم و خودت هستیم که امتحان هایمان را خوب داده ایم ولی باز هم میگویند : " باید بهتر میشدی ! توان تو بیشتر از این حرفاست ! ، اشکال نداره ، کامپیوتر و موبایلتو ازت نمیگیریم !!!" و از این جور حرفا !

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: